مقایسه متیل فنیدیت و رباکستین در درمان کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کم توجهی

سابقه وهدف: اختلال بیش فعالی/کم توجهی (ADHD) یک بیماری شایع در کودکان و نوجوانان سنین مدرسه می باشد که درمان انتخابی آن محرک ها هستند. با این وجود، عده ای از بیماران به درمان با محرکها پاسخ نداده یا دچار عوارض جانبی غیرقابل تحمل می شوند. با توجه به این مشکلات یافتن درمان های مؤثر جایگزین مورد نیاز می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر و میزان تحمل رباکستین و متیل فنیدیت، در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/کم توجهی می باشد. مواد و روش ها: 33 کودک و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/کم توجهی غیر بستری با حدود سنی 16-7 سال (41/2±93/8) تحت درمان با رباکستین با دوز mg/d 6-4 و متیل فنیدیت mg/d 50-25 قرار گرفتند. مقیاس درجه بندی ADHD فرم والد و معلم برای ارزیابی نتایج مورد استفاده قرار گرفت. بیماران قبل از شروع درمان و در هفته های2، 4 و6 درمان توسط روانپزشک اطفال مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: در هر دو گروه مورد مطالعه کاهش معناداری در علایم اختلال بیش فعالی/کم توجهی پس از 6 هفته رخ داد. تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر کاهش علایم اختلال بیش فعالی/کم توجهی در مقیاس درجه بندی ADHD فرم والد و معلم و از نظر افرادی که درمان را قطع کردند، وجود نداشت. شایع ترین عوارض جانبی در گروه رباکستین شامل خواب آلودگی/ تسکین و کاهش اشتها بود که از نظر شدت خفیف تا شدید بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه اگرچه باید مقدماتی در نظر گرفته شود، اما یافته های ما نشانگر آن است که رباکستین در درمان کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی/کم توجهی مفید است. مطالعات بعدی با حجم نمونه بالاتر برای مشخص نمودن فواید برای اختلالات همراه ADHD چون افسردگی و اضطراب و همچنین عوارض جانبی لازم است